یک‌بار خود حاج‌آقا فرمودند: پدرم مرحوم آیت‎الله آمیرزا عبدالعلی تهرانی گاهی به مغازه یک عالم اهل معنا، به نام سیدعبدالکریم کفاش در انتهای بازار آهنگرها می‌رفتند که به سیدعبدالکریم پینه‎دوز معروف بود. این سید با اینکه روحانی بود و اهل علم، از طریق پینه‎دوزی و کفش دوختن در مغازۀ کوچک خویش امرار معاش می‎کردند.

بین علما مشهور بود که وجود مقدس مولا صاحب‎الزمان(عج) به ایشان توجه خاصه‎ای دارند وگاهی به حجره او هم سر می‌زنند. روزی امام عصر(عج) قطعه نباتی را به سیدعبدالکریم کفاش مرحمت کرده بودند که ایشان هم مقداری از آن قطعه نبات را به پدرم، میرزا عبدالعلی مرحمت کردند. پدرم به منزل آمدند و مقداری از آن نبات مرحمتی امام عصر(عج) را در دهان من نهادند».

حاج‌آقا می‏‌فرمود: «این علومی که نصیب شد و عنایاتی که به من رسید، ریشه همه‌اش، از آن نبات مرحمتی امام عصر(عج) است».

ایشان در جای دیگر می‌فرمودند: «هنوز حلاوت آن نبات در کام من است و من فکر نمی‌کنم که خدا بدن مرا به آتش بسوزاند؛ چرا که در آن، تبرکی از امام زمان(عج) وجود دارد».